ارزیابی اثر نانوذرات حامل پروتئین نوترکیب hp-nap هلیکوباکترپیلوری بر سلول های سرطان سینه در شرایط آزمایشگاهی و مدل حیوانی

متابولیت های باکتری ها می تواند به عنوان ترکیبات دارویی جایگزین در درمان سرطان استفاده شود. امروزه باکتری ها به عنوان کاندید درمانی سرطان مورد توجه قرار گرفته اند. هدف این مطالعه ¬بررسی میانکنش نانوذرات کیتوزان حامل پروتئین نوترکیب hp-nap هلیکوباکترپیلوری بر مدل سرطانی سینه در شرایط آزمایشگاهی و مدل حیوانی بود. پروتئین نوترکیب hp-napa با استفاده از کروماتوگرافی میل ترکیبی با رزین نیکل تخلیص شد. نانوذرات کیتوزان حامل پروتئین نوترکیب hp-nap با روش ژل شدن یونی تهیه گردید. بار الکتریکی نانوذرات با زتا سایزر و سایز آنها با دستگاه dls و میکروسکوپ الکترونی تعیین گردید. جهت بررسی اثر سیتوتوکسیسیتی ترکیبات مورد مطالعه، سلول های سرطانی سینه رده 4t1 با غلظت های مختلف نانوذرات کیتوزان، پروتئین نوترکیب hp-nap، نانوذرات کیتوزان حامل پروتئین نوترکیب hp-nap هلیکوباکترپیلوری تیمار شدند. بقای سلولها با تست mtt سنجیده شد. در موش های نژاد balb/c در طی دو هفته بعد از تزریق تومور ایجاد و سپس گروه های مختلف موشی با نانوذرات کیتوزان، پروتئین نوترکیب hp-nap، نانوذرات کیتوزان حامل پروتئین نوترکیب hp-nap و pbs تیمار شدند. پس از سه هفته موش ها به روش اخلاقی کشته شدند و بافت کلیه، کبد، ریه، طحال و تومور جدا گردید. میزان تکثیر لنفوسیت های طحالی و سنجش سایتوکین ها با روش الیزا ارزیابی شد. برای بررسی آپوپتوز بافت توموری، از تست تانل استفاده شد. بیان ژن های mmp-9 و vegf با روش real time pcr مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تست mtt بعد از 24 ساعت نشان داد که نانوذرات کیتوزان، پروتئین نوترکیب hp-nap، نانوذرات کیتوزان حامل پروتئین نوترکیب hp-nap هلیکوباکترپیلوری در غلظت های بالا بر روی سلول های سرطانی سینه 4t1 دارای اثر سیتوتوکسیک می باشد. نتایج فلوسیتومتری وقوع آپوپتوز را تایید کرد. مهار متاستاز با تست خراش در چاهک تایید شد. تکثیر لنفوسیتی و ترشح ifn-? افزایش قابل توجهی را در گروههای تیمار شده با پروتئین نوترکیب hp-nap، نانوذرات کیتوزان حامل پروتئین نوترکیب hp-nap در مقایسه با گروه کنترل نشان می داد (p<0.05). نتایج تست تانل جهت بررسی آپوپتوز در مورد بافت توموری در سه گروه مورد مطالعه، مثبت بود. آنالیز آماری با (p<0.001) بیانگرآن بود که در هر سه گروه تیمار، منجر به کاهش بیان ژن های mmp-9 و vegf در مقایسه با گروه کنترل شده است. لذا این نانوذرات حامل hp-nap ممکن است با تغییر تولید سیتوکینها و افزایش فعالیت تومورسیدالی سیستم ایمنی منجر به کاهش رشد تومور در موش شده باشند.